Tijdens het debat in de Eerste Kamer wat uiteindelijk de ratificatie goedkeurde bleek maar weer eens dat er nog veel zal moeten gebeuren, want het debat was voor veel mensen met een handicap niet toegankelijk.
Ik ben blij, want het is toch een stukje erkenning, omdat mijn levensmotto;
"Mijn beperking beperkt niet mijn ambitie,"
met dit verdrag toch makkelijker te realiseren zou moeten zijn. Maar we zijn er nog niet want om maar enkele voorbeelden te noemen,zolang er nog maar één op de vier stations van de Nederlandse spoorwegen toegankelijk is, er werkgevers blijven die nog niets hebben gedaan met de participatie wetgeving, en de all inclusive vakanties voor mensen met een handicap veel duurder uitvallen dan mensen zonder een beperking. Is er zeker reden tot feest, maar ook tot realisme, dat we er nog lang niet zijn.
Iemand die met mij mee vecht voor een goede participatie en een positieve beeldvorming sluit zijn mails af met de volgende zin,
"Denken in kansen, is leven in geluk."
Ik ben dus ook gelukkig omdat ik iedere dag weer probeer de kansen die mijn geboden worden te grijpen.
Toch wil ik wel afsluiten met de hoop dat de politiek ook gaat kijken in hoeverre mensen met beperkingen in Nederland daadwerkelijk wel gelijke kansen krijgen, ik ga daarover graag met iedereen die ervoor openstaat in gesprek.
Harry Haddering
Geen opmerkingen:
Een reactie posten