Hoezo te weinig mensen met een arbeidsbeperking?

onder deze kop plaatste Iederin op 13 mei jl. het onderstaande artikel, mij is gevraagd dit met mijn achterban te delen; wat ik bij deze graag doe.

In de media wordt steeds vaker de vraag opgeworpen of er wel genoeg mensen met een arbeidsbeperking zijn voor de invulling van de 125.000 garantiebanen. Recent nog in NRC en Trouw. Zij melden dat werkgevers geen mensen krijgen aangeleverd.

Veel werkgevers willen graag aan de slag met de garantiebanen, maar kunnen de mensen niet vinden. Dit is bizar. Want er zijn zeker 200.000 mensen die in aanmerking komen voor de garantiebanen, waarvan er dit jaar 9.000 moeten worden gerealiseerd.

Het probleem is dus niet dat er onvoldoende mensen beschikbaar zijn, maar dat de mensen niet gevonden worden. Ze blijven hangen in de systemen en in procedures die nog moeten worden opgestart. Werkgevers en werknemers staan hierdoor onnodig in de wachtstand. Deze impasse moet snel worden doorbroken.

Toch hoeven mensen met een arbeidsbeperking hier niet op te wachten. Werkzoekenden en de werkgevers kunnen elkaar nu ook al vinden zonder overbodige bureaucratie. Bijvoorbeeld via de website: www.onbeperktaandeslag.nl. Ieder(in) is dan ook blij met de landelijke uitrol van dit oorspronkelijk Utrechtse initiatief.

Strenge eisen fabeltje

Ook doet het verhaal de ronde dat alleen mensen met hele zware beperkingen in aanmerking komen voor heel speciale, aangepaste banen. Dat klopt niet. Ook mensen met lichte beperkingen komen in aanmerking en het kan om hele gewone functies gaan.

Wel is het zo dat de voorwaarden voor de oude en nieuwe groepen heel verschillend zijn. Voor de huidige Wajongers en mensen op de SW-wachtlijst geldt niet de eis dat ze alleen in aanmerking komen als ze minder dan het minimumloon kunnen verdienen. Voor nieuwe instroom geldt die eis wel. Ook kan de mate waarin ondersteuning en aanpassingen nodig zijn, sterk verschillen. Dit is altijd maatwerk.

Cijfers op een rij

Nog even een verduidelijking waarom het onzin is dat er te weinig mensen met een arbeidsbeperking zijn voor de garantiebanen.

In 2015 en 2016 moeten er 20.000 garantiebanen worden gerealiseerd. In aanmerking voor de banen komen:

• Huidige Wajongers die de komende drie jaar worden herbeoordeeld en het stempel ‘kan werken’ krijgen. De verwachting is dat er 140.000 dit stempel krijgen. Van deze groep hebben ongeveer 60.000 nu een baan. Er zijn er dus 80.000 beschikbaar. • 15.000 mensen op de Wachtlijst SW (waarvan 1.500 - 2.000 Wajongers). • Ongeveer 100.000 mensen met een arbeidsbeperking die in de bijstand zitten. • De nieuwe instroom van 16.000 mensen (komende twee jaar)

Dus totaal gaat het om ongeveer 210 duizend mensen op 20 duizend banen in 2015 en 2016.

Onbeperkt aan de Slag wil deze mensen graag bereiken, zodat iedereen met een arbeidsbeperking de kans heeft om zich te etaleren voor werkgevers, deel dus dit bericht SVP

Iederin; De garantiebanen: ga ermee aan de slag!

De banenafspraken en de nieuwe Quotumwet zijn een feit. Dit betekent dat gemeenten en werkgevers echt hun best moeten gaan doen om mensen met een arbeidshandicap aan het werk te helpen. Dit biedt kansen voor de individuele werkzoekende met een handicap maar ook voor de lokale belangenbehartiging.

Werkgevers moeten de komende twee jaar (in 2015 en 2016) 20.500 banen realiseren. 14.000 bij de werkgevers en 6.500 bij de overheid. Als dat niet lukt, gaat de Quotumwet in. Werkgevers (vanaf 25 werknemers) moeten dan een boete van 5.000 euro per niet ingevulde plek gaan betalen.

Wajongers

De banenafspraken vergroten de kansen op werk voor mensen met een arbeidshandicap. Bijvoorbeeld voor de huidige Wajongers.

Alle huidige Wajongers worden de komende drie jaar herkeurd. De verwachting is dat van de 240.000 oud Wajongers ca. 100.000 mensen volledig en duurzaam arbeidsongeschikt worden verklaard. De rest zal, als ze straks geen baan vinden, te maken krijgen met een verlaging van de Wajong-uitkering naar bijstandsniveau m.i.v. 1 januari 2018.

Voor Wajongers die kunnen werken, is er dus alle reden om nu actief op zoek te gaan naar een baan. Want werkgevers hebben nu mensen nodig. Dus werkgevers zelf benaderen en aanmelden bij vacaturewebsites, zoals www.onbeperktaandeslag.nl, is zeker zinnig. En als de Wajonger beet heeft, dan is het zaak om meteen de gemeente te vragen om de noodzakelijke ondersteuning.

Lokale belangenbehartigers

Gemeenten moeten mensen helpen bij het vinden van werk en ook de noodzakelijke ondersteuning gaan bieden. Als belangenbehartiger kunt u uw gemeente vragen hoe het staat met de invulling van de baanafspraken in uw regio. Als leidraad kunt u de streefgetallen gebruiken die de VNG en de Stichting van de Arbeid hiervoor hebben opgesteld. Die kunt u hieronder downloaden. Let op: de cijfers zijn indicaties, geen dwingende voorschriften.

Verder is het sowieso zaak om uw gemeente goed te bevragen hoe ze mensen met een arbeidshandicap ondersteunt bij het vinden en behouden van werk. En tot slot moet er ook beleid gevoerd worden voor mensen die niet in staat zijn betaald te werken of geen baan kunnen vinden. Biedt de gemeente hun ook kansen om naar vermogen mee te doen? Bijvoorbeeld via vrijwilligerswerk, (arbeidsmatige) dagbesteding, stages of een opleiding

Te hoge verwachtingen belemmeren invoering participatiewet

Sociale diensten en bedrijven kunnen de steeds hogere verwachtingen van politiek en samenleving niet waarmaken. Opnieuw laat Rene Paas, Voorzitter van Divosa, de landelijke vereniging van gemeentelijke managers op het terrein van werk, inkomen en sociale vraagstukken.van zich horen.

hij zegt onder andere

“Als je sociale diensten overvraagt, vanuit Den Haag gedetailleerd mee blijft sturen en onvoldoende oog hebt voor de praktijk, zijn teleurstellingen onvermijdelijk”,

Ik snap wat hij zegt, en tegelijkertijd ontstaat hetzelfde probleem ook aan de andere kant, bij kennisintensieve bedrijven, die ook zeker wel willen, maar die onvoldoende matches kunnen maken binnen de groep waarop nu de garantiebanen zijn gericht. En dan heb ik het nog niet over alle andere groepen waarvan de overheid heeft gezegd dat men het (werk vinden )wel kan zonder ondersteuning, Van de participatie wetgeving. Nu ga ik hier niet de hele discussie op nieuwe doen waarom de wet in mijn ogen gebaseerd is op een te kleine doelgroep waardoor er al snel een War on Wajongeren zal ontstaan.

Ook is het voor mij duidelijk dat in tegenstelling tot wat onze premier gisteren in het verantwoordingsdebat zei, er nog veel problemen zullen komen om de participatie verplichtingen die werkgevers zijn aangegaan in het sociaal akkoord te kunnen invullen. Ik ben bevreesd dat veel bedrijven de heffing zullen doorberekenen in hun prijzen en dat er weinig terecht zal komen Van de participatiemaatschappij. Zoals de ChristenUnie het gisteren al opmerkte, de troonrede begon er twee jaar geleden mee, maar van echte participatie zijn we nog ver verwijderd.

Ik wil het nog niet hebben over de ratificering van het VN verdrag voor de rechten van mensen met een handicap. Of de samenhang die dit heeft met de zorg, de PGB problematiek en alle andere eerder benoemde obstakels in de decentralisatie's.

Rene Paas liet optekenen;

Sociale diensten kunnen de steeds hogere verwachtingen van politiek en samenleving niet waarmaken. Daarvoor waarschuwt Divosa, de vereniging van leidinggevenden van sociale diensten. “Als je sociale diensten overvraagt, vanuit Den Haag gedetailleerd mee blijft sturen en onvoldoende oog hebt voor de praktijk, zijn teleurstellingen onvermijdelijk”, stelt voorzitter René Paas bij de opening van het Divosa Voorjaarscongres 2015 in Groningen.

Het wordt volgens Paas tijd om een aantal mythes door te prikken. Werk voor iedereen. Maatwerk voor elke burger. Strenger straffen en alles terugvorderen. Geen kinderen in armoede. Paas zou niets liever willen, maar komt ook tot de conclusie dat het een utopie is. “Zelfs gemeenten kunnen geen wonderen verrichten”, aldus Paas.

Ruimte, rust en respect Gemeenten zijn nog volop in de weer om alle nieuwe gedecentraliseerde wet- en regelgeving goed en snel in te voeren. Tegelijkertijd kloppen nog steeds meer mensen voor (jeugd)zorg, werk of inkomen aan bij hun gemeenten. Daarom vindt Divosa dat alle aandacht uit moet gaan naar het op orde brengen van de basis. Aandacht voor hogere verwachtingen vertraagt de invoering van de basisdienstverlening. Dat trekt een forse wissel op medewerkers, weet Paas. “Dan helpt het als de politiek terughoudend is. De mensen die politieke ambities moeten waarmaken verdienen ruimte, rust en respect om hun werk goed te kunnen doen. Daar hoort ook bij dat bestuurders de oplossingen die ambtenaren hun aanreiken voor praktische problemen sneller omarmen.”

Praktijk Als concreet voorbeeld noemt Divosa het voorstel om ook mensen die vanwege een arbeidsbeperking op een werkplek het minimumloon niet kunnen verdienen mee te laten tellen voor de banenafspraak. Strenge criteria maken dat nu moeilijk. “In theorie mag de voorgeschreven werkwijze kloppen. De praktijk is weerbarstiger”, zegt Paas. “Sociale diensten en werkgevers maken graag de ambitie van 125.000 banen voor mensen met een arbeidsbeperking waar. Zet de ambitie centraal en wees bereid adviezen ter harte te nemen.”

Bij dit laatste zou ik willen toevoegen:

Ook adviezen vanuit betrokkenen zelf svp

Wat kan er misgaan bij de grote decentralisaties?

Wat kan er misgaan bij de grote decentralisaties?

Dat is de kop boven een tekst van Rene Paas, voorzitter van DIVOSA, de vereniging van gemeentelijke managers op het gebied van werk en inkomen.zijn visie geef ik onderaan deze blog weer, na mijn persoonlijke visie op dit onderwerp.

Gemeentes moeten meer gebruik maken van het overgangsjaar.

Het lopende kalenderjaar is een overgangsjaar voor de gemeenten wat betreft de decentralisatie's en dus ben ik eigenlijk niet blij met gemeenten, die nu al trots laten weten binnen budgetten te kunnen blijven. Dit zou het jaar van onderzoek en innovatie moeten zijn niet van de boekhouder of het beste jongetje van de klas willen zijn.

Ook voor de zorg vrager is veel veranderd en de gemeenten zou meer bewust moeten zijn van het feit dat ook de vragen uit de zorg misschien nog meer op gang komen, zodra de zorgvrager zich bewust gaat zijn van de doorgevoerde veranderingen.

Ook de diverse herkeuringen die op dit moment plaatsvinden kunnen nog voor meer volume in de vraag van zorg gaan zorgen. Mede daarom herhaal ik ook mijn opmerking uit een eerdere blog, dat het mij verbaasd dat het in dit overgangsjaar moeilijk is om initiatieven vanuit de doelgroep zoals bijvoorbeeld onbeperkt aan de slag te mogen introduceren bij gemeenten. Vaak is er een reactie in de trend van;

we hebben het zo druk met de decentralisatie kom in augustus of september nog maar eens terug.

Maar wil je vanaf September nog zaken implementeren of testen wordt het allemaal erg knap ik het overgangsjaar. Daarom mijn oproep; neem contact op met mij, u heeft niets te verliezen hooguit krijgt u een beter inzicht, in de onzekerheden die er kunnen leven in de groep waar u in 2016 zonder terugval systeem voor verantwoordelijk bent. Wees de risico's die Rene Paas in zijn eerste alinea noemt voor door zaken nu te proberen, of te testen.

Rene Paas schreef;

De controllers die ik sprak op een cursus waren er snel klaar mee: 'Slechte zorg, gezichtsverlies en vooral budgetoverschrijdingen'. Niet uitkomen met je geld, dat gaat bij gemeenten net als thuis: de problemen stapelen zich op, je vult het ene gat met het andere en op een dag maak je zelfs de enveloppen niet meer open. Het risico dat dat gebeurt is groot, want de decentralisaties moeten veel geld opleveren.

Maar hoera, er is goed nieuws. De club van Han Noten, de Transitiecommissie Sociaal Domein, stelt vast dat onze inkopers een wonder hebben verricht. We blijven binnen het budget. Dat is ook slagerswerk: als je de thuiszorg of de jeugdzorg uitknijpt, geeft dat stress en gedwongen ontslagen. En je kunt ook te goed worden in nee zeggen tegen hulpbehoevende burgers.

Het maakt niet uit of ze alleen belasting betalen of zorg nodig hebben: al onze burgers hebben recht op vindingrijke gemeenten. Proficiat: geen overschrijdingen. Paradoxaal genoeg is dat bedenkelijk. Want 2015 is voor veel gemeenten een overgangsjaar. We korten op het budget en laten de zaken verder ongeveer zoals ze waren. Dat geeft ons tijd om echt iets slims te bedenken. Maar wat gebeurt er als we straks uitkomen met ons geld? Blijven we innovatief of gaan we dan gewoon voor 2016 weer de contracten verlengen? De commissie vreest het laatste.

Oei! Dat is een dik probleem. Het maakt niet uit of ze alleen belasting betalen of zorg nodig hebben: al onze burgers hebben recht op vindingrijke gemeenten. Op de beste zorg voor het minste geld. Kaasschaven is daarvoor niet genoeg. Ik hoop dat we gretig blijven vernieuwen, niet alleen uit vrees voor budgetoverschrijding, maar omdat het sociaal domein niet zonder kan.

Is ontoegankelijkheid een vorm van discriminatie?

Is ontoegankelijkheid een vorm van discriminatie?

Vrijdag 22 mei heeft het kabinet de volgende stap gezet richting de ratificering van het VN verdrag voor de rechten van mensen met een handicap. Daar overheen komen vanmorgen berichten dat er in Zweden een wet is aangenomen, die stelt dat ontoegankelijkheid een vorm van discriminatie is. Nu is mijn Zweeds onvoldoende om te kunnen ontdekken of het alleen om gebouwen gaat, of dat de wet in Zweden breder wordt geïnterpreteerd.

Toch heeft het mij doen nadenken over de ontwikkelingen in Nederland. Zonder goed georganiseerde langdurige zorg denk ik niet dat ik een werkgever kan vinden die mij wil betalen, zonder enige zekerheid wanneer ik op mijn werk verschijn. Zo hebben voor mij persoonlijk alle onderdelen van de decentralisatie een samenhangend verband en stoort het mij heel erg als onze premier gisteren wederom aangeeft dat er veel wordt gefraudeerd met de PGB's. Gisteren vond ik op twitter al een mooie opmerking dat op dit moment de grootste fraudeur via de overheid met PGB's misschien de overheid zelf wel is via de SVB.

Ik heb gisteren al aangegeven in mijn blog dat ik mij zorgen maak over de toekomst van alle regelingen. Ik ben bang dat de participatie verplichtingen door vele bedrijven zullen worden afgekocht, zonder dat hiervan ook maar een cent wordt geoormerkt voor de verbetering van de toegankelijkheid van de Nederlandse maatschappij en in die zin een afname van de discriminatie op grond van handicap.

Hoelang kunnen we nog door?

Gisteravond was er de zoveelste episode, in het PGB drama, en nu zie ik weer op nu.nl verschijnen dat maar 26 websites van gemeenten voor iedereen goed leesbaar zijn, en dat terwijl de gemeente op dit moment een van de belangrijkste schakels is in bijna alle decentralisatie processen. ik vraag me dan ook af wanneer we met z'n allen gaan concluderen dat dit kabinet teveel in het kort tijdsbestek wil doorvoeren. Op vele vlakken is duidelijk dat er iets moest gebeuren daarover zijn velen het wel eens maar is de de zorgvuldigheid inderdaad belangrijker dan de snelheid zoals de PvdA gisteren liet weten.

Ik vraag het mij oprecht af, en hoewel ik mij ook zorgen maak over de politieke ontwikkelingen in dit land in de versnippering die dit land bij volgende verkiezingen wel eens helemaal onbestuurbaar zouden kunnen maken vraag ik me toch wel af hoelang gaan we nog door? Ik heb geen antwoorden, wel zal ik de politiek willen vragen om zich op alle punten van de decentralisatie nog eens te herbezinnen. Bezint eer ge begint is een mooie uitspraak die misschien door dit kabinet te weinig wordt uitgesproken.

Vanuit de maatschappij komen veelal constructieve oplossingen voor bestaande problemen, en natuurlijk zijn voor mij zowel de langdurige zorg als het PGB maar ook de participatie wetgeving belangrijk thema's en op al deze thema's maak ik me zorgen over mijn eigen toekomst maar misschien nog wel meer over de toekomst van minder assertieve lotgenoten dan ik.

Vandaar dat ik denk dat het nog steeds goed is dat mensen elkaar ondersteunen om uiteindelijk samen sterker te worden. Dan kunnen we misschien nog lang door.

Kom op voor je belangen, laat je horen, neem de eigen regie en laat ze in Den Haag en ook op lokaal niveau merken dat je van waarde bent, ik doe het ook.

Ik verwijs graag naar mijn eerdere blogs waarin ik diverse suggesties heb gedaan

Laat de decentralisatie niet een alarm op zich worden op Twitter laten we het @samenoplossen

Mijn gevoel bij het #doelgroepregister

Hoewel ik niet graag in een hokje wordt geduwd, hoopte ik dat als het dan toch moet gebeuren, er een goed doelgroepregister zou komen waarin werkgevers contacten konden leggen met werkzoekenden met een arbeidshandicap.

Ik wil graag net als vele anderen mijn bijdrage leveren aan de maatschappij, zoals het ooit werd genoemd werken naar vermogen. Ondanks veel weerstand wordt het doelgroepregister een belangrijk element in de participatie en quotum wetgeving. De eerste signalen waren al niet erg positief, maar enkele tientallen registraties in de eerste maanden van dit jaar. In het afgelopen weekeinde, kwam dan ook de berichtgeving in de kranten dat het mogelijk wel eens snel gedaan kon zijn met het register.

Betekent dit nu dat de quotum wetgeving sneller zal worden ingevoerd? Ik weet het niet, maar ik ben ook geen jurist. Maar het lijkt mij dat als een systeem niet goed werkt, waaruit uitkomsten moeten komen waarop vervolgstappen worden gebaseerd, dat het dan niet zo kan zijn dat werkgevers dan maar de boete moeten betalen als zij niet de juiste werkzoekende kunnen vinden met een arbeidshandicap.

Een andere vraag die ik heb en die ik zelf niet kan beantwoorden is de vraag waarom de term marktwerking normaal zo populair in Den Haag nu niet wordt toegepast. Afgelopen vrijdag sprak ik onder andere met Aart van der Gaag, hij is het boegbeeld voor de 100.000 banen binnen het bedrijfsleven voor mensen met een arbeidshandicap. Vanuit zijn andere functie als bestuurder van de overkoepelende organisatie van uitzendbureaus liet hij weten dat je eigenlijk altijd het dubbele aantal mensen nodig hebt om kans te maken op goede matches, en dat hij blij was met initiatieven vanuit de markt die eigenlijk hetzelfde kunnen betekenen als een instrument voor werkgevers om mensen met een arbeidsbeperkingen in kaart te brengen en in contact te brengen met werkgevers.

Ik vraag me daarom oprecht af waarom er vanuit de politiek waar markt werking vaak een toverwoord lijkt, niet meer wordt gekeken naar initiatieven zoals onbeperkt aan de slag. href="http://www.onbeperktaandeslag.nl"> Ik mag het misschien niet zo noemen maar wij hebben een databank van mensen met mogelijkheden die werkt, ik zou het geen register willen noemen maar misschien kunnen wij bieden wat de politiek oorspronkelijk met het doelgroepregister voor ogen had en misschien nog wel meer.